Najstarsze ślady człowieka na Wawelu pochodzą z epoki paleolitu, tj. ok. 100 tys. lat p.n.e.

Wawel był siedzibą książęcą już w pierwszym tysiącleciu.

Siedzibą królów polskich stał się od czasów panowania Kazimierza Odnowiciela i pozostał nią przez ponad 500 lat. Pełnił równocześnie funkcję siedzib najważniejszych instytucji państwowych, takich jak: skarbiec, mennica, sądy, kwatery drużyny książęcej.

Po pożarze, który zniszczył dawny gotycki zamek, za panowania Zygmunta I Starego przebudowali go wybitni włoscy rzeźbiarze, malarze i dekoratorzy.

W parterowych izbach mieścił się skarbiec i archiwa oraz pomieszczenia dla służby. Sale na I piętrze służyły jako apartamenty mieszkalne. Do najpiękniejszych należy sypialnia króla Zygmunta I z malowanym stropem i baldachimowym łożem. Na II piętrze były sale reprezentacyjne, gdzie królowie przyjmowali zagranicznych posłów. Wspaniała jest Sala Poselska - ściany jej pokrywają arrasy, a wewnątrz kasetonów stropowych znajdują się rzeźbione głowy ludzkie. Jedną z najpiękniejszych jest sala Pod Ptakami ze ścianami pokrytymi wytłaczaną, złoconą skórą. W równie pięknej sali Senatorskiej odbywały się przyjęcia i uroczystości dworskie.

Okres szwedzkiego "potopu" był dramatyczny dla Wawelu. Szwedzi okupując zamek niszczyli go i rabowali. Dzieła niszczenia dopełniły rozbiory Polski. Wszyscy trzej zaborcy pozostawili niechlubny ślad swego pobytu .

W pierwszej połowie XX wieku rozpoczęto prace remontowe i konserwatorskie. Przerwała je II wojna światowa, a zamek królewski wybrał na swą siedzibę gubernator niemiecki - Hans Frank. Uciekając, Niemcy wywieźli bądź zniszczyli wiele cennych dzieł sztuki.

Obecnie zamek ma wystrój renesansowy.

W dawnym pałacu królewskim mieszczą się Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu.

więcej informacji  »